— Скажы мне, Ганулька, ці любіш мяне?
— Люблю — ты сказала, аж сэрца мне схне.
Ганулька, Ганулька, павер, зразумей,
-Я ў сьвеце ня бачыў каханьня шчырэй.
Ці помніш ты, Ганна, шчаслівы мамент,
Як граў у нас на дудцы нябожчык Вінцэнт?
А Нёман спакойна, спакойна дрыжаў,
І месячык ясны на нас паглядаў.
— Скажы мне, Ганулька, ці любіш мяне?
— Люблю — ты сказала, аж сэрца мне схне.
Ганулька, Ганулька, павер, зразумей,
-Я ў сьвеце ня бачыў каханьня шчырэй.
Драў горла ў лозах за рэчкаю грач,
І грукаў у сьцену рагамі маркач.
На жэрдзі мы селі ў змроку маўчком,
І я прытуліўся к табе плечуком.
— Скажы мне, Ганулька, ці любіш мяне?
— Люблю — ты сказала, аж сэрца мне схне.
Ганулька, Ганулька, павер, зразумей,
-Я ў сьвеце ня бачыў каханьня шчырэй.
І лапці з-за сьпіны мае ты зьняла,
Анучы ў Нёман ты мыць панясла.
Язык мне адняўся, я сьліну глытаў,
А потым нясьмела цябе запытаў:
— Скажы мне, Ганулька, ці любіш мяне?
— Люблю — ты сказала, аж сэрца мне схне.
Ганулька, Ганулька, павер, зразумей,
-Я ў сьвеце ня бачыў каханьня шчырэй.